Junior Watson & Mitch Kashmar (US) Blues The Maple Ertvelde (30-04-2018) reporter & photo credits: Marcel info club: The Maple info band: Junior Watson - Mitch Kashmar © Rootsville 2018

We zijn al wat gewoon van de mannen daar in Ertvelde, maar nu hadden ze wel twee monumenten in huis gehaald. En moest het nog dat zijn, nee, buiten deze twee kleppers zowaar Bill Stuve op de bas en Andrew Guterman aan de drums. Te zeggen dat hier eerst Marty Dodson was aangekondigd.
Het beloofde dus een leuk feestje te worden daar in Eddy Wally-town en ik was niet de enige die dat dacht want de keet zat gewoon eivol.

Dit is echt een concert voor blues adepten. Eigenlijk hoeven we Mitch Kashmar al helemaal niet meer voor te stellen. De man is een begenadigd mondharmonicaspeler die in één adem kan worden genoemd met Charlie Musselwhite, Kim Wilson, George “Harmonica” Smith of Rod Piazza.  In 2016 bracht hij als 'Delta Groove' resident zijn voorlopig laatste album 'West Coast Toast' uit. Een album met daarop Junior Watson, Fred Kaplan, Bill Stuve en Marty Dodson.

Mitch Kashmar werd in 1960 geboren in Santa Barbara Californië en startte in 1980 zijn eigen band 'The Pontiax' op waarmee hij ook op Blues Peer te zien was. We konden ons dus verwachten aan stomende harmonica grooves, stevige West Coast Blues vermengd met begeleidende gitaar rifjes van Junior Watson. Watson zit in hetzelfde muzikale schuitje en is hier in onze contreien ver van een onbekende want hij passeerde nog eind vorig jaar langs de MOD in Hasselt. Al 30 jaar lang schuimt hij de podia ter wereld af en was één van de stichtende leden van The Mighty Flyers. Je kan gerust stellen dat de man wel degelijk een cultstatus heeft bereikt. De mosterd haalt hij bij Tiny Grimes, Oscar Moore, Robert Jr. Lockwood, Jimmy Rogers, Eddie Taylor, Guitar Slim, Earl Hooker... Het samenvoegen en uitpuren van verschillende gitaarstijlen resulteerde in een zeer eigen gitaargeluid! Hij is een meester in het beheren van blues en swing.

William Carl Stuve III ofte Bill Stuve werd geboren in Alameda, CA. in 1951. De man speelde al een aantal eigen cd’s bij elkaar maar is vooral bekend van zijn begeleiding bij onder andere The Mighty Flyers, Candye Kane, Johnny Dyer, William Clarke om er maar een paar op te noemen want de lijst is bijna eindeloos. De enige onbekende van de bende is de 29-jarige Andrew Guterman, die als jazzdrummer werd gevormd in New York maar uiteindelijk zijn horizonten uitbreidde naar rock en blues en ondertussen een stevige reputatie heeft verworven.

Na de aankondiging door MC Ivan Bonne, werd er geopend met het instrumentale ‘End of 82nd Street’ . Meteen was dit het sein voor een onvergetelijke avond in pure West Coast stijl. Het publiek kon dit van de eerste noot al smaken en was van in het begin verkocht. Junior Watson perste het onmogelijke uit zijn Gibson Les Paul, terwijl Micth Kashmar bijwijlen de sterren van de hemel blies. Op de achtergrond een retenstrakke ritmesectie met nieuweling Andrew Guterman , die ons de afwezigheid van Marty Dodson liet vergeten en een Bill Stuve die zijn “coolness” zelf was. Kortom een perfect geoliede machine en dat is net het gevaarlijke. Men kan moeilijk zeggen dat ze op automatische piloot speelden, want daarvoor zat er te veel bezieling in de gig, maar ze speelden het wel op een ultra-professionele manier. Maar kom, dat is eigenlijk wat muggenzifterij want we kregen twee uitgemeten sets met een rollercoaster aan West Coast, swing en af en toe een funky ondertoontje. Alles was rond Mitch Kashmar opgebouwd en in elke set mocht Junior Watson een tweetal nummers zelf brengen waaronder een schitterende versie van Elvis’ ‘One Night Of Sin’. ‘Stoop Down Baby’ , het verwachte ‘Too Many Cooks’ van Willie Dixon, het geweldige ‘Homeboy’, ‘Getting Drunk’, ‘Sweet Loving Mama’, ‘Nickles & Dimes’ of ‘Canoodlin’, enkel en alleen songs van hoge kwaliteit. Afgesloten werd er met ‘Evil Man’, waarna we ons mochten opmaken voor de nodige “encores”.

Eerlijk gezegd beleefden we daar een topavond in The Maple. De band bracht wat California sunshine naar ons landje, en dat hadden we buiten ook nog kunnen gebruiken, maar het regende pijpenstelen toen ik naar huis reed. Live of a bluesreporter can be hard….

See you next time boys and girls en nog een dikke pluim aan den Ivan, nog van datte zou ik zo zeggen..

Marcel